Zuid Afrika: een prachtig land!

Het is weer tijd voor een nieuw verhaal. Afgelopen week was onze eerste stageweek. We hebben onze stagebegeleider ontmoet. Ze was erg aardig en we werden aan verschillende mensen voorgesteld. Dat waren onder andere coördinatoren die verantwoordelijk zijn voor verschillende gebieden binnen het kindertehuis, een interne verpleegster en een ‘occupational therapist’ ( deze is gericht op het kunnen van een cliënt, zowel psychisch als fysiek ) en de Big Boss die altijd wordt achtervolgd door zijn personal assistent.

We zijn vorige week vooral bezig geweest met het maken van afspraken met de werknemers en met informatie verwerven over hun taak binnen het kindertehuis. Waar je bij de een aan de lippen hangt en kippenvel krijgt van de verhalen, moet je bij de ander moeite doen om je ogen open te houden. Maar de meesten hebben een verantwoordelijke taak binnen het kindertehuis en we kunnen ons enigszins voorstellen hoe druk ze daar mee moeten zijn.

Er zijn ook een aantal collega’s die ons precies weten te vertellen wat we hier in de omgeving echt moeten zien en waar we absoluut heen moeten. We hadden volgens een enthousiaste collega iets heel bijzonders gemist. Namelijk mensen die naakt door Kaapstad fietsen bij de Naked Bike Ride Cape Town. Ik heb maar vriendelijk aangegeven dat ik het niet erg vond dat ik dat heb gemist. Volgens haar was het echt iets bijzonders.. HAHAH… Ja daar kan ik wel inkomen. Elke keer als ze ons tips geven over bezienswaardigheden, worden we wel steeds gewaarschuwd dat we op onze veiligheid moeten letten, de deuren op slot moeten doen en de ramen dicht als we stil staan. Het is vaak dan ook één beweging als we voor een stoplicht stil staan, maar het is meer dat ik het advies navolg, dan dat ik het ook echt als onveilig ervaar. Ik kan me nog moeilijk een voorstelling maken van wat er kan gebeuren, al staan er wel mensen midden op de weg spullen te verkopen of te bedelen.

Er zijn binnen het kindertehuis ook veel vrijwilligers die uit verschillende landen komen. Ze missen er alleen nog wat uit Nederland. Ze willen ons dolgraag hebben, dus als iemand zich geroepen voelt?! Afgelopen week hadden ze een teambuildingsdag wat er gezellig uitzag. Dat is de zien op de filmpjes.

Afgelopen weekend hebben we al onze vrije tijd zo’n beetje besteed aan het bezichtigen van de omgeving en het rijden van mooi routes. Wanneer je in het zuiden van Afrika zit, wil je natuurlijk ook helemaal naar het onderste puntje Cape Point. Daarom hebben we vrijdag de Cape Point Route gereden. Onderweg zijn we langs de knusse plaatsjes Kalkbay en Fishhoek gekomen. Op de foto’s is dat bij de gekleurde huisjes en bootjes. Daarna zijn we mini pinguïns gaan bezichtigen in Simons Town. Deze leven daar gewoon in het wild, maar het is er zo toeristisch dat het bijna een stukje dierentuin lijkt.

Zuid Afrika heeft een soort van twee punten en eerst zijn we naar de vuurtoren geweest die op het ene punt ligt. Voordat we daar heen gingen, zijn we beneden in het restaurant nog wat gaan eten. Daar was het verschrikkelijk druk en we moesten even op een plekje wachten. Er werd ons vast een menukaart in de handen gedrukt. Hierin stonden de meest vreemde gerechten. Laura wilde een kindergerecht bestellen, maar dat kon niet. Waarschijnlijk omdat het te goedkoop was, want het mocht wel als je een kindermenu dubbel bestelde. Dat vonden we een beetje vreemd en niet echt klantvriendelijk. Uiteindelijk heb ik met een beetje pijn in mijn hart gekozen voor een baby-chicken gerecht. En hoopte dat mijn eetlust niet zou vergaan als er straks geroosterde kuikentjes op mijn bord lagen. Maar anders werden het de inktvisringen en ik wilde graag gezond blijven. Het leek een chique restaurant en heb daarom maar even netjes gevraagd of ik de kip wel met mijn handen mocht eten. Dat mocht!! Ik ben een langzame eter en terwijl de anderen al klaar waren, kauwde ik nog op mijn kipkuiken om daarna aan mijn patatjes te beginnen. Ik was wat verbaasd toen de borden van de meiden alvast werden opgehaald. Ik begon ineens een druk te voelen bij het eten. Toen ik bijna zover was om het eerste frietje in mijn mond te steken, stond er een serveerster naast me: “Are you finished ma’am?” ( bent u klaar mevrouw?) Ik zou bijna verontwaardigd mijn handen over mijn patatjes houden om deze met man en macht te beschermen. Ik zei dan ook heel snel: “Noo, not yet!” (nee, nog niet!) Toen mocht ik nog even rustig verder eten.

Na het eten gingen we met een soort gondeltreintje naar de vuurtoren toe. The Flying Dutchman, noemen ze dat ding. Eenmaal boven bij de vuurtoren waaide het enorm en hoorde je een paar Chinese vrouwelijke toeristen gilletjes geven als ze bijna omver waaiden. Na de vuurtoren kwamen we uiteindelijk bij ons doel, het zuidelijkste puntje van Zuid Afrika Cape Point. Hier hadden we een prachtig uitzicht op een ruige zee en een grote bergrots. We hebben een paar mooie foto’s gemaakt bij het bordje en zijn toen onze route vervolgd. De terugweg hebben we de Chapman’ Peak Drive genomen. Een bekende route die vaak wordt gebruikt in reclamespotjes en dat heeft een reden. We waren erg benieuwd en we werden niet teleurgesteld. Het was gigantisch!! Volgens mij had ik de hele weg mijn mond open hangen. Echt bizar, net of je door een film rijdt.

Aan het eind van de route moesten we tanken. We moeten hier contant betalen voor benzine en we waren bang dat we net niet genoeg hadden, dus we besloten maar tot 50 liter te tanken. We mochten in de auto blijven zitten en vroegen de man die ons autootje vol zou gooien of hij niet meer dan 50 liter wilde tanken. De teller bleef haken op 35 liter en er bleek niet meer in te kunnen, dus dat viel mee. Je betaalt voor de benzine bijna omdat je het grappig vindt. Het is namelijk maar €0,64 cent per liter.

Deze week zijn we weer op stage en hebben maandag voor het eerst alle kinderen gezien. Er was namelijk een ‘kidsmeeting’. Een ontmoeting met alle kinderen. Ik zie er naar uit om met ze te werken.

We hebben weer een druk weekje achter de rug en we zien steeds meer van het mooie Zuid Afrika. Ik hou jullie op de hoogte! Als jullie meer willen weten over wat we hier allemaal doen, is het misschien leuk om Laura van Engelen en Dianne Boom ook te volgen. Zij schrijven weer over andere dingen.

Tot later,
Marije